Een voetbalkooi in Oud-West en mag je met een zwembroek aan boodschappen doen?

👋 Een bewogen periode. Niet alleen heeft half politiek Den Haag (inclusief premier Rutte) het vertrek aangekondigd. Ook ik heb vorige week in de stadsdeelcommissie mijn ontslag aangevraagd. Dat heeft wel een meer feestelijke reden dan de val van het kabinet: afgelopen week heb ik het benoemingsbesluit geaccepteerd en dat betekent dat ik komende woensdag voorgedragen zal worden als raadslid voor de gemeente Amsterdam.

De overstap naar de raad heeft - als vanzelfsprekend - ook gevolgen voor deze nieuwsbrief. Het is een beetje gek om de perikelen op de Stopera (knip of geen knip) van een afstandje te willen beschouwen als je er zelf onderdeel van geworden bent.

Tegelijkertijd vind ik het waardevol om een inzicht te kunnen bieden in de afwegingen die binnen het lokaal openbaar bestuur gemaakt worden. Ik hoop daarmee bij te kunnen dragen aan een gezonde en inhoudelijke debatcultuur.

In deze nieuwsbrief daarom een beschouwing van mijn laatste vergadering. Daarnaast is in deze brief ook het antwoord op de belangrijkste vraag van deze zomer te vinden: mag je met badkleding aan boodschappen doen bij de supermarkt?

Veel leesplezier en zoals altijd kijk ik uit naar reacties en discussies.

Een voetbalkooi in Oud-West

Een conflict over een voetbalkooi splijt de buurt. Dit zorgde voor een turbulente laatste vergadering.

Mijn laatste vergadering in Stadsdeel West ging vorige week over een voetbalkooi in Oud-West. Het Dagelijks Bestuur is voornemens deze te halveren (Westkrant: plan kleinere voetbalkooi splijt buurt en politiek) en vroeg de stadsdeelcommissie om advies. De buurt was het er niet mee eens en kwam in grote getallen naar de vergadering om in te spreken. Inclusief de tientallen kinderen die er graag voetballen.

De kwestie rondom de kooi leidt al jaren tot een hevig conflict tussen twee groepen: een grote groep omwonenden voor wie de kooi (en het pleintje) dierbaar is als plek om te ontmoeten en sporten en een kleine groep bewoners die overlast ervaren.

Met wat huis-tuin-en-keuken sociologie lijkt de kwestie een maatschappelijke tweedeling bloot te leggen. De mensen die overlast ervaren van de kooi (in de nabijgelegen flat) zijn voornamelijk sociale huurders (en corporatie Stadsgenoot wil geen extra isolatie aanbrengen) binnen een buurt met ook veel koopwoningen.

De grote diversiteit aan insprekers (jong, oud, arm en rijk) maakte duidelijk dat het om iets anders ging: in Amsterdam moeten er op weinig ruimte heel veel functies (wonen- sporten- en ontmoeten) met elkaar in balans gebracht worden. Als er onvoldoende plekken zijn om te ontmoeten en sporten dan raakt dat heel veel verschillende bewoners.

Dat is een puzzel. Sporten en ontmoeten leidt tot een zekere mate van (geluids)overlast. En dat in een dichtbevolkte buurt. In andere grote steden speelt dezelfde discussie:

Er komt een ingewikkeld juridisch aspect om de hoek kijken: voorzieningen leiden tot (geluids)hinder. Dat is een gegeven (en onderdeel van de oorspronkelijke afweging) maar deze hinder mag niet onrechtmatig worden. Dan moet de gemeente ingrijpen. Maar hoe bepaal je dat? Welke normen hanteer je? Dat is geen uitgemaakte zaak en bij de behandeling leek ook het Dagelijks Bestuur hier mee te worstelen.

Voor mij waren twee aspecten belangrijk:

• Het pleintje (inclusief sportvoorzieningen) moet zijn huidige functie als ontmoetings- en sportplek (voor bewoners en de kinderen) kunnen behouden.

• De voorgestelde maatregelen moeten juridisch noodzakelijk en houdbaar zijn om de overlast te verkleinen. Als het niet nodig is, hoeft er niet iets te veranderen. Draagvlak binnen de buurt is daarbij essentieel.

Beide aspecten boden houvast bij het beoordelen van het voorstel van het dagelijks bestuur. Daarin was opgenomen dat het pleintje het huidig karakter zou behouden (positief!) maar dat de kooi wel gehalveerd werd om beide groepen tegemoet te komen. Een soort van modern Salomonsoordeel. Juridisch gezien niet nodig: ook een minder vergaande verkleining zou de ervaren overlast beperken en bij de rechter stand kunnen houden. Zowel advocatenkantoren als de juridisch adviseur van gemeente Amsterdam hebben zich over de kwestie gebogen.

Voor ons als fractie was de uiteindelijke keuze (halvering en verwijderen jeu de boules baan) een teleurstelling. Wij stonden achter het minder vergaande voorstel van D66 om de kooi wel verder van de gevel af te zetten maar niet meteen te halveren (en de jeu de boules baan te behouden). Daarmee kon de ervaren overlast ook verminderd worden.

Tijdens de vergadering liepen de emoties hoog op. Tot onze verbazing haalde onze (positief pre-geadviseerde) motie voor het in kaart brengen van het draagvlak van de maatregelen ook geen meerderheid. Spijtig, want Dagelijks Bestuurder Ester Fabriek merkte tijdens de behandeling terecht op dat de afstand tussen de verschillende groepen bewoners eerder groter dan kleiner leek te zijn geworden door de voorgestelde oplossingen. Haar intentie was juist om de afstand te verkleinen.

Het Dagelijks Bestuur moet nu de adviezen uitwerken tot een definitief voorstel. Er staan ook nog juridische procedures open. Het zal daarom nog even duren voordat de kwestie beslecht wordt.

Zwembroek of zonder broek

Mag je boodschappen doen met alleen een zwembroek aan? Met die vraag werd ik gebeld door een journalist van Omroep West:

Ja, het mag. En ja, het kan in strijd zijn met de fatsoensnormen. Mensen kunnen er aanstoot aannemen en iemand vragen te vertrekken. Maar is daar dan ook een (juridische) grondslag voor? Dat is vaak niet het geval.

Dat maakt meteen duidelijk dat achter de ogenschijnlijke simpele vraag iets veel ingewikkelder zit: fatsoensnormen zijn moeilijk in algemene (huis)regels te vatten. Toch willen wij er elkaar op kunnen aanspreken.

In gemeenten speelt deze vraag ook vaak. Zeker als het gaat om naaktloperij. Niet alles mag overal. Maar wat waar wel en niet mag is helaas afhankelijk van de omgeving en wie waar aanstoot aanneemt. Dat leidt in de praktijk tot heel veel discussies.

Er zit ook een vorm van ongelijkheid in. Mannen mogen in tegenstelling tot vrouwen op veel plekken wel met ontbloot bovenlijf verblijven. Dit heeft deze week nog geleid tot een klacht bij het College van Rechten van de Mens nadat een mevrouw door een sauna (!) aangesproken was dat zij topless op het terras zat. Op het terras konden bezoekers er aanstoot aannemen. Binnen niet. De sauna verwijst in zijn reactie naar ‘de maatschappelijke discussie’. Ben erg benieuwd naar de overwegingen van het College.

Afsluiter

Wat vond je van deze nieuwsbrief? Reageer door een reply te verzenden op deze mail of stuur een mail naar [email protected]